Το Δειλινό

Το δειλινό νοσταλγικό ανακαλεί τη ζωή

Και η αγκαθερή μέρα μάς αποχαιρετά.

Και όπως η δύση υποδέχεται τη νύχτα,

Της ύπαρξης όλες τις αλήθειες να δω.

 

Μαζί με τον ήλιο που πλαγιάζει

Σκεδάζουν και όλες μου οι πληγές.

Και όπως σβήνουν οι πορφυρές φωτιές του,

Οι πληγές μου στο σκοτάδι να γίνουνε σκιές.

Εικόνες από το Δασύλλιο της Πάτρας.