Η ανάγκη για θάρρος

 Σε μία παρεφθαρμένη κοινωνία, στην οποία πολλές δυνάμεις συνωμοτούν για να μας αρρωστήσουν, η ανάγκη για αναθάρρηση είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Το έδαφος στο οποίο βρισκόμαστε δεν είναι σταθερό. Οι ζωές μας έχουν οργανωθεί σε αρχές απαισιοδοξίας, μικρόνοιας και εξαθλίωσης. Οι τρόμοι της σύγχρονης ζωής έχουν εδραιώσει τη ζοφερότητα, και το παράδοξο είναι ότι ο σύγχρονος κόσμος δεν ενέχει τόσο μεγάλο κίνδυνο όσο οι συνθήκες κάποτε.

Οι ανέσεις που έχουμε στη διάθεσή μας και η εξάρτηση μας από τον υλιστικό πολιτισμό έχουν δημιουργήσει μία κοινωνία ευάλωτων ανθρώπων που κλονίζεται από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα του μέλλοντος.

Οι διαπρύσιες πολυτέλειες των λίγων έχουν γίνει απατηλός σκοπός των πολλών, ενώ συγχρόνως η πλειονότητα– έχοντας αυτές τις αυταπάτες- αποπροσανατολίζεται από το να προσπαθήσει να αναδιαμορφώσει έναν κόσμο πιο βιώσιμο και δίκαιο.

Είμαστε εκτεθειμένοι σε κάθε είδους κίνδυνο, ανοχύρωτοι και ανυπεράσπιστοι από κάθε κρατικό μηχανισμό. Οι κρίσεις ξεσπούν διαδοχικά. Πυρκαγιές, βία, ορδές ανεξέλεγκτων όχλων, καταστροφές από καιρικά φαινόμενα, θάνατοι από έλλειψη ιατρικής περίθαλψης και όλα τα προαναφερθέντα σε συνάρτηση με την φτωχοποίηση. Όργανα και σκλάβοι του συστήματος, βρισκόμαστε πάνω σε έναν τροχό που κανένας δεν σώζεται, παρόλα αυτά αγόγγυστα επιβιώνουμε.

Η ανάκτηση του θάρρους είναι αναγκαία και ιδίως στην εποχή όπου όλα κατακρημνίζονται.

Το θάρρος για να δώσει ο καθένας νόημα σε μία κληροδοτημένη κοινωνία, αυτόχρημα τραγική.

Το θάρρος για να κάνουμε επίκεντρο του συνόλου τα δυνατά σημεία και όχι τα αδύναμα.

Το θάρρος να παραμένουμε ψύχραιμοι όταν τα ΜΜΕ μας ραίνουν με λουτρό αίματος που ξεχειλίζει από τις οθόνες μας και μας σφυροκοπούν αμείλικτα με καταστροφές, θανάτους και διχόνοια, φυραίνοντας την ευημερία μας.

Σε έναν κόσμο που προδιαθέτει τον άνθρωπο να δέχεται τις καταστάσεις όπως είναι παρά να προσπαθεί να τις κάνεις όπως θα έπρεπε να είναι, οι ανάγκες μας θα βρίσκονται πάντα στο περιθώριο και θα προσμένουν τη δικαιοσύνη. Είναι δύσκολο να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα εν μέσω του συγκροτημένου χάους που έχει κατισχύσει σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Εύλογα τίθεται το ερώτημα στα παραπάνω: ποια είναι η λύση; Η απάντηση εκπορεύεται από το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Τζακ Λόντον με τίτλο «Τι σημαίνει η ζωή για μένα».

Όποιος προσηλυτίζεται στο ευαγγέλιο της προσφοράς, θα υπηρετήσει την αλήθεια για ν’ αντικρούει τους ψεύτες και να βγάλει απ’ αυτούς κήρυκες αλήθειες. Θα υπηρετήσει την καλοσύνη, ώστε η σκληρότητα να εξαφανιστεί. Θα υπηρετήσει την ομορφιά, μέχρις ότου εξαλειφθούν όλα όσα δεν είναι όμορφα. Και ο δυνατός θα υπηρετήσει τον αδύναμο, έτσι ώστε να γίνει δυνατός. Θα αφιερώσει τη δύναμή του όχι στην ταπείνωση και την ατίμωση των λιγότερο δυνατών συνανθρώπων του, αλλά για να τους δώσει την ευκαιρία να καταστούν, από σκλάβοι και κτήνη, άνθρωποι.

Είναι μια τόσο απλή θεραπεία! Απλώς, προσφορά. Για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, δεν έχει θέση ούτε μία ποταπή σκέψη ή πράξη, έστω κι αν προέρχεται από τον πιο αφανή πολίτη αυτού του κόσμου. Εκείνο που χρειάζεται είναι ευγένεια σκέψεως, ευγένεια πράξεως. Καλούμεθα να γίνουμε θεράποντες, και είναι τέτοια η ευλογία της ιδιότητας αυτής, ώστε εκείνος που υπηρετεί όλους υπηρετεί καλύτερα τον εαυτό του.

Φαίνεται απλό, όμως πρακτικά είναι δύσκολο σε ένα σύνολο που έχει συνηθίσει να είναι μίσθαρνο. Προκειμένου να διατηρούμε περιθώρια για βελτιοδοξία, η προσφορά- την οποία θα διαδεχθεί το θάρρος και το ψυχικό σθένος- είναι η μοναδική πράξη για ελπιδοφόρα έκβαση.