Η εύφλεκτη οργή του κόσμου

 Η ανθρωπότητα ανέκαθεν δοκιμαζόταν και τα τελευταία τρία χρόνια ο πλανήτης δοκιμάζεται σκληρά.

Η δολοφονία του 17χρονου Ναέλ από αστυνομικό στη Ναντέρ, εξάπλωσε μεγάλο ξέσπασμα σχεδόν σε όλες τις γαλλικές πόλεις με μαζικό κύμα ταραχών και λεηλασιών. Οι σκηνές βίας και τα μαινόμενα επεισόδια, παρά την τρομακτική τους έκταση, δεν προέβαλαν εικόνες πρωτόφαντες. Ο ήδη αψίθυμος λαός της Γαλλίας βρέθηκε αντιμέτωπος με μία ακόμα κοινωνική κρίση, αναδεικνύοντας ότι σε παγκόσμια κλίμακα, οι κοινωνίες είναι εύφλεκτες και η σωρεία όμοιων αντιδράσεων απέχει μόλις μία σπίθα για να τυλιχτούν οι δρόμοι στις φλόγες.

Χιλιάδες συλληφθέντες, εκατοντάδες κατεστραμμένα κτήρια, χιλιάδες καμένα αυτοκίνητα, εκατοντάδες τραυματίες και ένας νεκρός είναι οι απότοκοι των σκηνικών που διαδραματίστηκαν στη Γαλλία για συναπτές νύχτες. Το πεδίο στη χώρα ήταν ήδη ναρκοθετημένο από τις πολύμηνες διαμαρτυρίες κατά της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού και μία ισχυρή αφορμή προκάλεσε την οργή του κόσμου.

Οι κοινωνικές κρίσεις και αναταραχές αναδύονται με μία ανησυχητική τάση και η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πολεμικών σκηνών και νηνεμίας μπορεί να διασπαστεί αμελλητί. Ωστόσο αυτό το πρότυπο κινδύνου αγνοούν οι εξουσίες και οι απλοί πολίτες αφού οι κυβερνήσεις ρίχνουν το βάρος των προτεραιοτήτων τους σε άλλες κρίσεις τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει ο πλανήτης. Τα χειρότερα σενάρια, βέβαια, αφορούν το χάος και τις ταραχές της κοινωνίας. Ένα επικίνδυνο συμβάν το οποίο φοβόμαστε είναι πιθανότερο να παραμονεύει ανάμεσά μας και να εκδηλώνεται βίαια με την «κατάλληλη» θρυαλλίδα.

Το έδαφος κάτω από τα πόδια μας δεν είναι σταθερό. Πρόσφατο παράδειγμα οι αναταραχές προ διετίας, απόρροια του εγκλεισμού των ανθρώπων λόγω της εξάπλωσης της πανδημίας. Η οικονομική ύφεση, το αίσθημα του καταπιεστικού εξουσιασμού και η φαλκίδευση θεμελιωδών αναγκών, η αβεβαιότητα, ο διχασμός είναι τα συμπαρομαρτούντα που κακοφόρμισαν την κοινωνία μαζί  με την πανδημική κρίση.

Και η κοινωνική αντίδραση, ως έκφραση συλλογικής ανθρώπινης δυναμικής, αποτελεί την πεμπτουσία των μη γραμμικών γεγονότων σε ένα πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και περιβαλλοντικό φάσμα, όπως το έντονο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Ο κόσμος αισθάνεται, και έτσι είναι, πως σηκώνει όλο το βάρος για όλα τα προβλήματα που ενσκήπτουν και μάλιστα δίχως να διαφαίνεται ίχνος βελτίωσης.

Συγχρόνως, τα κράτη αδυνατούν να δώσουν λύσεις με εμφανή την ανικανότητά και την απροθυμία τους να διαχειριστούν κρίσιμα προβλήματα. Η αστυνομική βία, οι αυταρχικές κυβερνήσεις, η φτώχεια και οτιδήποτε διαμορφώνει ζημιογόνες συνθήκες, βρίσκει ως μόνη καταφυγή την άτακτη κοινωνική δράση απέναντι σε ένα εχθρικό περιβάλλον που συνεχώς απειλεί την ευημερία.

Ελλείψει εισοδήματος, δικαιοσύνης, ασφάλειας και εργασίας, το ανησυχητικό σημείο που ορίστηκε έχει ήδη ξεπεραστεί, όπως μαρτυρούν και τα γεγονότα σε κάθε ευκαιρία. Είναι προφανής η διαπίστωση πως όταν οι άνθρωποι δεν ευημερούν και δεν έχουν προοπτικές, καταφεύγουν στη βία και σε ακραίες εκβάσεις. Οι συναισθηματικά ασταθείς ομάδες αναζητούν αντίδραση και έρεισμα σε κοινωνικά και πολιτικά άκρα και μόνο τυχαία δεν είναι η αύξηση ακραίων αντιλήψεων και καθεστώτων που καταγράφεται στην Ευρώπη.  Γεγονός που διαιρεί περισσότερο την κοινωνία. Η διαβουκόληση ενός πλήθους που δρα υπό το πρίσμα της ανισότητας και της κατάρρευσης δεν αποτελεί δύσκολο έργο.

Η οργή του κόσμου είναι εύφλεκτη και ο κίνδυνος είναι ορατός για εικόνες όπου θα κυριαρχεί η μαζική βία και η επιθετικότητα. Δεν αποτελεί υπερβολή να αναφερθεί ότι βίαιες πράξεις και πανικόβλητοι όχλοι δε θα παραμένουν απλώς στους δρόμους. Τα συναισθήματα αγανάκτησης και θυμού διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό μείγμα που δε μπορεί να αποκλιμακωθεί με δυνάμεις καταστολής, υποσχέσεις και λόγια περί δικαιοσύνης .