Η επική τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη σε σκηνοθεσία του Κρίστοφερ Νόλαν ολοκληρώθηκε με το The Dark Knight Rises, ταινία που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ ακριβώς δέκα χρόνια πριν, στις 20 Ιουλίου 2012.
Έπειτα από την μεγάλη επιτυχία του 2008 (The Dark Knight) και τον ενδοιασμό του σκηνοθέτη για μία τρίτη ταινία, ο Μπάτμαν (με πρωταγωνιστή τον Κρίστιαν Μπέιλ) επιστρέφει στη δράση και αποδύεται στα ηρωικά του καθήκοντα. Το κακό επιστρέφει με τον Μπέιν να είναι η ορατή απειλή της Γκόθαμ για την συντριβή της κατέχοντας μία πυρηνική βόμβα.
Ο Μπάτμαν , έχοντας αυτοθυσιαστεί για ένα έγκλημα που ποτέ δεν διέπραξε, εξαφανίζεται και ο Μπρους Γουέιν είναι πεπεισμένος πως δεν υπάρχει κάτι στον έξω κόσμο για αυτόν, ενώ το οργανωμένο έγκλημα στην πόλη έχει εξαλειφθεί και επικρατεί “ειρήνη”.
Η ταινία, εκτός των κοινωνικών και πολιτικών μηνυμάτων της, ασχολείται με τα υπαρξιακά ερωτήματα του ήρωα, τα συναισθήματά του, τις αποφάσεις του, την ύψωσή του και την εκ νέου ανιδιοτελή αυτοθυσία του για τους κατοίκους της πόλης και την επικράτηση του καλού.
Ο λάκκος και το άλμα του φόβου
Ο Μπάτμαν δεν είναι πλέον ισοσθενής και ο Μπέιν τον διαλύει στην πρώτη μεταξύ τους μάχη. Ο κακός της ταινίας μεταφέρει το σπασμένο σώμα του ήρωα σε μία κάθετη φυλακή/λάκκο, στην οποία η ελπίδα για απόδραση σημαίνει απόγνωση, αφού το άλμα που πρέπει να κάνει για να βγει και να ελευθερωθεί φαίνεται σχεδόν αδύνατο.
Σε αυτό το σημείο, ο σκοπός του Μπρους Γουέιν παρουσιάζεται ξεκάθαρα ως μεσσιανικός εφόσον δεν λειτουργεί απλώς ως αναχαίτιση του κακού στη Γκόθαμ, αλλά είναι ο μοναδικός που μπορεί να σώσει την πόλη.
Εντούτοις, το φως και η απόδραση από τον λάκκο είναι τόσο απρόσιτα όσο καταδεικνύουν και οι αποτυχημένες προσπάθειες του ήρωα για να αναρριχηθεί, κάνοντας την ελπίδα βασανιστική.
Ο ήρωας, με ένα σχοινί ασφαλείας δεμένο στο σώμα του, δε μπορεί να φοβηθεί τον θάνατο. Και ίσως αυτός είναι ο ανασταλτικός παράγοντας στο άλμα του. Η συναισθηματική του αναλγησία προς τον θάνατο. Ένας γιατρός της φυλακής τον προτρέπει να κάνει το άλμα δίχως το σχοινί, όπως είχε κάνει ένα παιδί στο παρελθόν (το παιδί του Ρα’ς αλ Γκουλ) και κατάφερε να δραπετεύσει.
Ο Μπρους Γουέιν τολμάει να κάνει το άλμα με συνειδητό φόβο και χωρίς το σχοινί, αφού η ενδεχόμενη αποτυχία του θα επισύρει τον θάνατό του. Μέσω ψαλμών από τους άλλους φυλακισμένους που τον βλέπουν ως Μεσσία και προσεύχονται, ο Μπρους Γουέιν κάνει το άλμα στο ίδιο χάσμα και κατορθώνει να ξεφύγει, ελευθερώνοντας και τους άλλους βασανισμένους στην υπόγεια φυλακή.
Η σκηνή της απόδρασης από την φυλακή έχει πλούσιο πνευματικό νόημα και ίσως για κάποιους που έχουν ασχοληθεί ενδελεχώς, έχει ορατή αλληγορία. Ο Μπάτμαν έχει αναλάβει τον ρόλο του Σωτήρα και η δική του “ανάσταση” (η ανάβαση προς την ελευθερία) ανοίγει τον δρόμο και στους υπόλοιπους να τον ακολουθήσουν (οι αιχμάλωτοι).
Ο Μπρους Γουέιν επιστρέφει ύστερα από μήνες στη Γκόθαμ και φοράει την στολή του Μπάτμαν και οι κάτοικοι της πόλης που έχει λεηλατήσει ο Μπέιν αναγνωρίζουν ότι μόνο αυτός μπορεί να τους σώσει.
Η Σελίνα Κάιλ προτρέπει τον “Σκοτεινό Ιππότη” να φύγει και να σωθεί ο ίδιος, αφού τίποτα δεν τους χρωστάει πια και τους τα έχει δώσει όλα. Ο Μπάτμαν αποκρίνεται ότι δεν τους τα έχει δώσει όλα ακόμη, εννοώντας πιθανόν πως το έργο του θα ολοκληρωθεί με την δική του αυτοθυσία.
Μεταφέροντας την πυρηνική βόμβα μακριά, ο Μπάτμαν αυτοθυσιάζεται και σώζει την πόλη του. Νωρίτερα αφήνει και ένα εμψυχωτικό μήνυμα στον Διοικητή της Αστυνομίας Τζέιμς Γκόρντον ότι “ήρωας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ακόμα και κάποιος που κάνει κάτι τόσο απλό και καθησυχαστικό όπως να βάλει ένα παλτό στους ώμους ενός νεαρού αγοριού για να του πει πως ο κόσμος δεν είχε τελειώσει”. Με τον τρόπο αυτό αποκάλυψε και την ταυτότητά του στον άνθρωπο με τον οποίο αγωνίζονταν μαζί ενάντια στο έγκλημα.
Η τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη ολοκληρώθηκε με τον ικανοποιητικότερο τρόπο και άφησε μία παρακαταθήκη στην έβδομη τέχνη, όχι απλώς ως μία υπερηρωική ιστορία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου