Μία καταστροφή μεγάλου μεγέθους, όπως αυτή που βιώνουμε και επηρεάζει ολωσδιόλου την κοινωνία, έχει την ιδιότητα να αναδεικνύει τον καλύτερο ή χειρότερο εαυτό μας και συμπαρομαρτεί την στάση του κάθε ανθρώπου στο κοινωνικό σύνολο.
 |
Στην αρχική όψη της κρίσης που ενέσκηψε το 2020, η πανδημία φάνηκε πως ανέδειξε την προσήνεια και την διάθεση για βοήθεια μεταξύ των ανθρώπων. Ιδίως, στις χώρες που είχαν πληγεί βαρύτερα, υπήρχε η ανάγκη για συλλογική προσπάθεια της ανθρωπότητας απέναντι σε έναν “αόρατο εχθρό”. Ιδιαίτερα απροσδόκητο θετικό μεσούσης της καταστροφής. Η συλλογική ευαισθησία και η αλληλεγγύη αποδείχθηκαν φαινόμενο αναγκαίο και ο (νέος) κανόνας. Δημιουργήθηκε, επομένως, η αίσθηση πως ο δεμένος πληθυσμός μπορεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες της κρίσης.
Η συσπείρωση της κοινωνίας έδωσε την θέση της στον διαχωρισμό και πλέον η ανάγκη για φροντίδα των συνανθρώπων μας έχει μετατραπεί σε αποστροφή ανάλογα με ορισμένα σχετικά χαρακτηριστικά. Την θυσία της ιδιοτέλειας υπέρ του κοινού καλού διαδέχθηκε το μίσος και ο διχασμός μεταξύ των ανθρώπων σε μία αίσθηση έλλειψης εντιμότητας για αυτούς που δεν πράττουν το σωστό, όπως το αντιλαμβάνεται κάποιος.
Όσο περισσότερο μεγεθύνεται η αβεβαιότητα, η οικονομική δυσπραγία και η επιθετικότητα του ιού σε συνάρτηση με το άγνωστο τέλος του σε διάρκεια και σε αριθμούς (θύματα), τόσο επέρχεται η ρήξη. Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης μετατοπίζεται στις κυβερνήσεις, οι οποίες στην αδυναμία τους να διαχειριστούν την κατάσταση, με την αμετροέπειά τους έχουν δημιουργήσει κοινωνικά υποσύνολα με διαφορετικές πεποιθήσεις και θέσεις ενόψει της πανδημίας. Το κοινό σε όλα αυτά τα υποσύνολα είναι η διαπρύσια υποστήριξη των απόψεών τους, η ανελαστική τους στάση και βδελυγμία για αυτούς που τίθενται απέναντι και έχουν διαμορφώσει αντίθετη εικόνα.
Ο διχασμός κακοφορμίζει την κοινωνία και η κερκόπορτα για μεγαλύτερο σχίσμα ήταν η διάθεση των εμβολίων. Τα σκευάσματα παρουσιάστηκαν ως πανάκεια στον κορωνοϊό και εφόσον αυτό δεν ίσχυε, οι ειδήμονες ανέκρουσαν πρύμναν. Η επιβολή τους, ο εξαναγκασμός ορισμένων ομάδων (που δεν τους έβρισκε σύμφωνους) να τα λάβουν ούτε αποτελεσματικότητα έχει ούτε είναι ορθή λυσιτελής απόφαση. Η ειλικρινής ενημέρωση, η καλόβολη προώθησή τους απουσιάζουν, ενισχύοντας και την πλευρά που ήδη είναι αδιάλλακτη για διαφορετικούς λόγους.
Η ελληνική κυβέρνηση, που μας αφορά σε πρώτο πλάνο, διατείνεται συνεχώς ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο, αλλά η εικόνα στη χώρα πόρρω απέχει με βάση την πραγματικότητα αλλά και την αμηχανία που προκύπτει από τις ασάφειες και τις αντιφατικές αποφάσεις.
“Η υποχρεωτικότητα δεν θα επεκταθεί” καθώς δεν έχει αποτέλεσμα είχε δηλώσει ο Έλληνας πρωθυπουργός, αλλά αργότερα ο εμβολιασμός των άνω των 60 ετών κατέστη υποχρεωτικός και η μη συμμόρφωση θα επισύρει πρόστιμο. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι πλέον ριζωμένη και η αναστάτωση επιτείνεται καθώς υπάρχει η προαίρεση ότι η κατάσταση θα εξακολουθεί να επιδεινώνεται είτε με εκ νέου μέτρα είτε με την επικινδυνότητα του ιού.
Η αρχική αλληλεγγύη έχει σβήσει και αντιθέτως η δίνη έχει εξαπλωθεί σε κάθε επίπεδο. Η ανθρωπότητα ηττάται από τον ιό και μαζί ηττάται και η κοινωνία, αφού η πανδημία υπογράμμισε την χειρότερη εκδοχή μας. Ο ιός κάποια μέρα θα εξασθενίσει, θα εξαφανιστεί, όμως τα κατάλοιπα του θα παραμείνουν ανεξίτηλα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου