Η κρίση που έχει προκαλέσει η πανδημία της Covid 19 στο πλανήτη δεν επιδέχεται αμφισβήτησης πως είναι τεράστια και έχει πλήξει την ανθρωπότητα στην ολότητά της. Οι ποικιλόμορφες συνέπειες, από τον αριθμό των θανάτων έως την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική ανισότητα και τα ψυχικά προβλήματα που έχουν επιδεινωθεί, καθιστούν πλέον την πανδημία μία μόνιμη πηγή άγχους και δυσφορίας. Είναι η μόνιμη είδηση από τον Μάρτιο του 2020 και είναι αναπόφευκτα κακή.
 |
Διανύοντας μία ευμετάβλητη περίοδο με δυνητικές καταστροφές, είναι παράλληλα μία αναγκαστική ευκαιρία για μία ενδοσκόπηση τόσο ατομική και εσωτερική όσο και συλλογική.
Η περίοδος των καραντινών, που επανέρχονται βαθμηδόν στην ευρωπαϊκή ήπειρο, εκτός ότι τροφοδοτούν την ψυχική δυσφορία στο χάος της αβεβαιότητας, δίνουν τον χρόνο για περισυλλογή και ατομική επανεκκίνηση. Φυσικά και τα γεγονότα είναι αρνητικά και δεν γίνεται, ούτε πρέπει, να αποσπάται η προσοχή από τις καταστροφικές συνέπειες που έχει επισύρει αυτή η υγειονομική κρίση, ούτε οι στοχασμοί λειτουργούν ως φτιασίδια στην κατάσταση.
Οι σχεδιασμοί των ανθρώπων, προσωπικοί και επαγγελματικοί, έχουν ανατραπεί και/ή ακινητούν και κρυφίως ελλοχεύει ο κίνδυνος της ψυχικής κατάρρευσης. Τα προβλήματα ψυχικής υγείας έχουν κατακλύσει τον κόσμο τα τελευταία χρόνια και η πανδημία απλώς επιτάχυνε την αύξησή τους, η οποία διαφαινόταν. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει εκτιμήσει πως το 2030 η κατάθλιψη θα ξεπεράσει την ισχαιμική καρδιακή νόσο ως κορυφαία αιτία φορτίου νοσηρότητας.
Δεν είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία καθώς οι άνθρωποι έχουν στερηθεί την ελευθερία τους, την κανονικότητα, όπως αυτή οριζόταν έως τον Φεβρουάριο του 2020, τις προσωπικές τους σχέσεις και γενικότερα τις κοινωνικές επαφές που είναι ζωτική συνιστώσα της ύπαρξής μας.
Όποιοι έχουν κατορθώσει να βγουν αλώβητοι ή παραμένουν φλεγματικοί είναι βέβαιο πως έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη ψυχική και πνευματική ανθεκτικότητα. Δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος μία αυτοεξέταση αυτή την εποχή, αλλά κρίνεται απαραίτητο.
Μία ενδοσκόπηση διέπει την αλλαγή προτεραιοτήτων στη ζωή μας και την επανεξέταση της πολυτιμότητας του χρόνου μας. Αναζητώντας πώς συναναστρεφόμαστε, πώς αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές δυσκολίες, πόσο χρόνο δίνουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα, πώς καταναλώνουμε και πώς ζούμε γενικά. Με ορισμένα προφανή ερωτήματα, τα οποία αγνοούμε, εξετάζουμε πολύπλευρα την ζωή μας και κρίνουμε την αξία που της δίνουμε. Είμαστε υπερβολικά επικεντρωμένοι στον εαυτό μας; Περνάμε αρκετό χρόνο με την οικογένειά μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα; Ποια είναι τα πραγματικά σημαντικά στη ζωή μας; Μήπως έχουμε γίνει σκλάβοι του (υπερ)καταναλωτισμού; Όσο απαντώνται τέτοιου είδους ερωτήματα, μπορούμε να αλλάξουμε ορισμένες πεποιθήσεις μας και να συνειδητοποιήσουμε τις συνέπειες των επιλογών και των συνηθειών μας.
Σε μία βασανιστική αύξηση του ρυθμού της ζωής, η παύση μας δημιούργησε την αίσθηση πως οι μέρες (της απομόνωσης) είναι αργόσυρτες και περνούν άσκοπα. Μία τέτοια παρατήρηση μας αναγκάζει να στοχαστούμε και να αναθεωρήσουμε την σχέση μας με τον χρόνο, αναγνωρίζοντας πόσο σημαντικός είναι για να τον αφήνουμε να περνάει αδιάφορα.
Καθοριστικό ρόλο στον χρόνο μας και τις διαπροσωπικές σχέσεις διαδραματίζει και η σχέση μας με την κατανάλωση. Η ζωή μας έχει προσανατολιστεί με έναν ακραίο τρόπο στην αλόγιστη κατανάλωση αγαθών με την ελπίδα πως θα μας οδηγήσουν στην ευτυχία. Εντούτοις, η κατανάλωση δεν ισούται με την ευτυχία. Ο κόσμος έχει ξεχάσει την σημασία της επιδίωξης σκοπού και νοήματος στη ζωή και την αξία των απλών πραγμάτων που μπορούν να μας παρέχουν μία ικανοποιητική ζωή, απαλλαγμένη από το έντονο στρες. Η επιδεικτική κατανάλωση χρησιμοποιείται ως ένδειξη κύρους και αυτός είναι ένας λόγος που πολλά άτομα σάστισαν στην επιβολή της πρώτης καραντίνας τον Μάρτιο του 2020, αφού η αδυναμία επίδειξης κύρους λόγω του εγκλεισμού τους έφερε αντιμέτωπους με το προσωπικό κενό.
Περνάμε σε μία φάση που η κραυγαλέα επίδειξη πλούτου δεν θα είναι αποδεκτή σε έναν κόσμο που κατατρύχεται από ανισότητες και φτώχεια. Είναι αδύνατο να μην αισθάνεται κανείς άβολα βλέποντας τον επιδεικτικό πλούτο και ακριβώς δίπλα το κοντράστ με τις συνέπειες των διαδοχικών κρίσεων. Ακόμη και προ πανδημίας, η επιδεικτική κατανάλωση αποδοκιμαζόταν και απωθούνταν έως κάποιο βαθμό.
Η αίσθηση προσωπικής πλήρωσης και ικανοποίησης δεν προϋποθέτει την αδιάκοπη κατανάλωση, μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Είναι καιρός να σκεφτούμε με περίσκεψη την θέση μας στον κόσμο, να επανεξετάσουμε τα λανθασμένα πρότυπα ζωής και να αποκτήσουμε την επίγνωση πως την σημασία την δίνουμε εμείς. Αντιληφθήκαμε την εγγενή ανθρώπινη τρωτότητα απέναντι στη μητέρα φύση και είναι ευκαιρία να προσανατολίσουμε την καθημερινότητά μας στην επιδίωξη ποιοτικότερης ζωής μέσω των απλών καθημερινών πραγμάτων. Οφείλουμε να προχωρήσουμε σε μία μεγάλη προσωπική/ατομική επανεκκίνηση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου