Η πανδημία που δυναστεύει τον πλανήτη τους τελευταίους 20 μήνες έχει θέσει τις κοινωνίες σε σκληρές δοκιμασίες. Αρχικά, ο φόβος για τη νόσο μετατράπηκε σε ανησυχία για το αβέβαιο μέλλον, αφού οι μακροπρόθεσμοι εγκλεισμοί είχαν επιπτώσεις σε διάφορα επίπεδα, αλλά κυρίως στο οικονομικό σκέλος.
Οι οικονομικοί κίνδυνοι τέμνονται με τα κοινωνικά προβλήματα και σε συνάρτηση με την αίσθηση στέρησης των δικαιωμάτων, το κύμα κοινωνικών αναταραχών έχει ξεσπάσει με ορμή στην Ευρώπη. Οι αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες των αντιτιθέμενων στα αυστηρά περιοριστικά μέτρα κατά της Covid –19 και την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στην Ολλανδία και την Αυστρία αναδεικνύει την οδύνη του πληθυσμού που καταφεύγει στη βία ως απάντηση για τα δεινά που βιώνει.
Ο ιός δεν είναι επικίνδυνος μονάχα για την υγεία, αλλά έχει εξαπολύσει ζημιογόνες εκβάσεις στους δρόμους. Οι ασθενείς δίνουν σκληρή μάχη για να επιβιώσουν στα νοσοκομεία, εντούτοις το ζοφερό περιβάλλον μεταφέρεται και εκτός των νοσοκομειακών εγκαταστάσεων με τους οργισμένους πολίτες να αντιδρούν και να διαμορφώνουν ακραία σκηνικά βίας.
Στο αρχικό στάδιο της υγειονομικής κρίσης, το 2020, μελέτες υπογράμμιζαν ανησυχίες για τον αυξανόμενο κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών. Ελλείψει εισοδήματος, ευημερίας, οικονομικής και υγειονομικής ασφάλειας και εργασίας, το ανησυχητικό σημείο που ορίστηκε έχει ήδη ξεπεραστεί, όπως μαρτυρούν και τα γεγονότα.
Ο κόσμος βράζει από θυμό για τις ηγεσίες που αδυνατούν να βάλουν τροχοπέδη στις επιπτώσεις και να λάβουν λυσιτελείς αποφάσεις. Η κοινωνία αποσυντίθεται με τις οικονομικές συνέπειες και την διύλιση των πολιτών σε ομάδες εμβολιασμένων και μη. Στην Αυστρία, όλοι στερούνται την ελευθερία με την επιβολή απαγορευτικού καθεστώτος και δύο ενδεχόμενα προκαλούν ανησυχία.
Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν ενδέχεται να γίνουν συνήθεις, ακολουθώντας και άλλοι πολίτες άλλων χωρών τις διαμαρτυρίες που εμφορούνται από οργή. Όσο περισσότερο δεν διαφαίνεται βελτίωση ή τουλάχιστον σταθερότητα στην κατάσταση, τόσο περισσότερο θα τροφοδοτούνται οι άνθρωποι με ανασφάλεια, θυμό και απελπισία.
Είναι μία ισχυρή καμπανοκρουσία και για την χώρα μας και δίχως να γίνεται αντιληπτό η κοινωνική αναταραχή εξαπλώνεται με μία ανησυχητική τάση, όπως ομοίως συμβαίνει και με τον κορωνοϊό.
Η κρίση έχει πολιτικοποιηθεί και τα πολιτικά εργαλεία για την καταπολέμηση των δινών βρίσκονται στα χέρια των κυβερνήσεων. Οι άνθρωποι, όταν βλέπουν την επικείμενη κατάρρευση και γνωρίζουν πως δεν έχουν προοπτικές για καλύτερη ζωή και αντιθέτως αισθάνονται αποκλεισμένοι, πιέζονται και η πίεση αυτή οδηγεί στην άνευ ελέγχου έκρηξη. Η αίσθηση της αδικίας, οι οικονομικοί κλυδωνισμοί και οι κακουχίες αποτελούν παράγοντες που αλληλοεπιδρούν και δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα διαμαρτυρίας.
*Το άρθρο περιλαμβάνει σημειώσεις από το σύγγραμμα "Η Μεγάλη Επανεκκίνηση".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου