Τους τελευταίες 16 μήνες ο πλανήτης Γη έχασε τους ρυθμούς του ολωσδιόλου, με κάποιες παύσεις ενδιάμεσα. Από κάτι το οποίο έχει ονομασία, ωστόσο χωρίς να είμαστε βέβαιοι από πού και πώς προέκυψε. Είναι πανθομολογουμένως επικίνδυνο, έχει σκοτώσει ευάλωτους ανθρώπους και έχει πλήξει την καθημερινότητα σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτός
ο εφιάλτης συνεχίζεται με νέα κεφάλαια, στα οποία τα ερωτήματα, η αμφιβολία και
η αβεβαιότητα πληθαίνουν και δεν διασαφηνίζονται καίριες απορίες. Στο πρώτο
κεφάλαιο, οι γεμάτες ανησυχίες ζωές των ανθρώπων ένιωσαν πως απειλούνται από
κάτι άγνωστο και επομένως έδωσαν προτεραιότητα στις ανάγκες που πρόταξε αυτός ο
κίνδυνος. Και έπειτα από σχεδόν ενάμιση χρόνο οι θυσίες των ανθρώπων δεν έχουν
την ευκταία έκβαση και πιθανότατα δεν έχουμε φτάσει στο άκρο άωτον αυτού του
εφιάλτη.
Στην
εξίσωση έχουν προστεθεί ορισμένα σκευάσματα, τα οποία σύμφωνα με τους επιστήμονες
είναι η μοναδική λύση για να μας βγάλουν ομαλά από αυτή την δυσμενή κατάσταση. Στον
κόσμο του δυϊσμού, πολλοί έχουν σπεύσει να λάβουν τα σκευάσματα προκειμένου να
προστατευτούν. Στην αντίπερα όχθη, πολλοί τίθενται κατηγορηματικά ενάντια σε αυτά,
στοιχειοθετώντας την επιλογή τους με διαφορετική επιχειρηματολογία και
ερμηνεία. Κι έτσι κυοφορείται ένας διχασμός και διαχωρισμός του πλήθους.
Ωστόσο,
χωρίς απαραίτητα να συγκαταλέγεται κάποιος σε μία από τις δύο άνωθεν
κατηγορίες, προκύπτουν ερωτήματα που συναντούν αντιφατικές απαντήσεις και δεν μας
βγάζουν από την αχλύ. Τα σκευάσματα είναι αποτελεσματικά; Προστατεύουν εμάς και
τους συνανθρώπους μας; Είναι ασφαλή; Θα μας απαλλάξουν από τους περιορισμούς; Ασκείται
ηθική πίεση παρότι δεν είναι ξεκάθαρο τι ιδιότητες προσφέρουν. Ο οχληρός των
επιστημόνων και των διάφορων απόψεων μονάχα αποπροσανατολίζουν και μας κάνουν φιλύποπτους.
Η απόφαση οπωσδήποτε εναπόκειται στην προσωπική επιλογή του καθενός.
Η
έμμεση ή (στο εγγύς μέλλον) άμεση υποχρεωτικότητά τους έχει συνεγείρει μεγάλο
πλήθος που επικαλείται την ελεύθερη βούλησή του, δίχως ωστόσο αυτή να επισύρει
κυρώσεις και συνέπειες.
Όλοι,
εντούτοις, αναμένουν την επιστροφή στην «κανονικότητά» τους, πριν δηλαδή εμφανιστεί
αυτός ο εφιάλτης. Μόνο που η «κανονικότητα» δεν θα είναι όμοια με αυτή που
βιώναμε. Κάθε πολιτικός που αναφέρεται σε αυτήν, απλώς δίνει κίβδηλες
υποσχέσεις αγνοώντας την πραγματικότητα. Και σε αυτό το σημείο, μας κατακλύζουν
εκ νέου ερωτήματα. Πότε θα επιστρέψουμε σε μία κανονική ροή χωρίς αυτή να
διακόπτεται; Πώς θα είναι και ποιες εμβαλωματικές λύσεις θα παραμείνουν; Σε
τελική ανάγνωση, η εφιαλτική κατάσταση θα νικηθεί;
Όλοι εμφορούνται από αβεβαιότητα. Και η μακρά απουσία της προ πανδημικής εποχής και των ελευθεριών κάνει τους ανθρώπους, δικαιολογημένα, να γίνονται βαθμηδόν πιο απρόθυμοι να τις εγκαταλείψουν. Το μόνο βέβαιο είναι πως η κατάσταση δεν βαίνει βελτιούμενη, ακόμα κι αν κάποιοι εμμένουν πως «βρισκόμαστε στην τελική ευθεία». Το σάβανο του φόβου και της αμφιβολίας θα εξακολουθεί να μας τυλίγει διότι αυτός ο εφιάλτης έχει προκαλέσει και θα συνεχίζει να προκαλεί ζημιογόνα επακόλουθα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου