Μια κούρσα που δείχνει να λαμβάνει τέλος πρόωρα

Κάθε σεζόν στη Πρέμιερ Λιγκ είθισται να αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως είναι ένα πρωτάθλημα που δεν προσφέρει μόνο πλούσιο θέαμα σε αυτούς που το παρακολουθούν αλλά και συγκινήσεις. Ναι μεν συναντάμε κάθε χρόνο τις παραδοσιακές δυνάμεις ως φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, εντούτοις το πρωτάθλημα είναι απρόβλεπτο και οι ρυθμοί ταχύτατοι που το κρατούν με αμείωτο το ενδιαφέρον.

Το πιο χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα η περσινή πρωταθλήτρια Λέστερ. Εκκινώντας την σεζόν λογιζόμενη ως ένα από τα αρχικά φαβορί για τον υποβιβασμό, το σύνολο του Κλαούντιο Ρανιέρα όχι μόνο απέφυγε τον υποβιβασμό, αλλά έκανε και κάτι που έμοιαζε με απατηλό όνειρο. Φέτος, τα δεδομένα έχουν ανατραπεί πλήρως και η ομάδα που πέρσι έκανε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου δίνει μάχη για να παραμείνει στη μεγάλη κατηγορία.

Η αλήθεια είναι πως για την τρέχουσα σεζόν η προσμονή για ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα ήταν σαφώς εντονότερη και αυτό οφείλεται στα μεγάλα ονόματα που βρίσκονται στη τεχνική ηγεσία των διεκδικητών του τίτλου. Φτάνοντας αισίως στο παραπάνω από το μισό κομμάτι της σεζόν, η Τσέλσι έχει παγιωθεί στην κορυφή του πρωταθλήματος με μία διαφορά βαθμών η οποία σε θεωρητικό επίπεδο μπορεί να ανατραπεί, ωστόσο σύμφωνα με την πρέπουσα εικόνα των «μπλε» επί του πρακτέου αυτό το σενάριο δεν είναι τόσο ορατό. Δίχως φυσικά να αποκλείσω κάτι.

Η Τσέλσι στο ξεκίνημα έμοιαζε μία ελλιπής ομάδα με φανερές αδυναμίες στα μετόπισθεν. Κάτι το οποίο έπαψε να ισχύει με την αλλαγή τακτικής στη διάταξη από τον Ιταλό προπονητή. Με αυτό τον αρωγό, η ομάδα του Λονδίνου λειτουργεί υποδειγματικά σε όλες τις γραμμές και δείχνει δυσπρόσβλητη ακόμα και από τους συνδιεκδικητές. Όταν επί παραδείγματι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ξόδεψε έναν πακτωλό χρημάτων για να αποκτήσει τον Πογκμπά και τον Ιμπραΐμοβιτς, ο Κόντε με την προσθήκη του Καντέ και την επιστροφή του Λουίζ και μαζί με τα σημαντικά ατού της ομάδας να βρίσκουν την χαμένη τους φόρμα, παίρνει το απόλυτο των δυνατοτήτων από κάθε ποδοσφαιριστή του. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα η ανέλιξη του Βίκτορ Μόουζες, ο οποίος υπό τις οδηγίες του Κόντε έχει προσαρμοστεί στο ρόλο που του έχει ζητηθεί και αποτελεί ένα από τα σημαντικά γρανάζια της μηχανής της Τσέλσι. Όλα αυτά, ενώ ο Μουρίνιο δεν τον είχε υπολογίσει ποτέ, ούτε για αναπληρωματικό.

Στην πρώτη του απόπειρα να εργαστεί εκτός της πατρίδας του, ο Κόντε έχει εντρυφήσει τα δεδομένα του αγγλικού πρωταθλήματος και τα πηγαίνει περίφημα. Με την ζέση που τον διακατέχει, μεταδίδει δυναμισμό στους ποδοσφαιριστές του και με το διαθέσιμο υλικό κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα δυνατό σύνολο, το οποίο πλέον διατηρεί ακέραιες πιθανότητες για να σηκώσει το τρόπαιο. Μεγάλο πλεονέκτημα βέβαια είναι η απαλλαγή από τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και αυτό διότι η ομάδα δεν εκμύζει ενέργεια και παραμένει προσηλωμένη μόνο στο πρωτάθλημα. Πλεονέκτημα που κατέχει επίσης η Λίβερπουλ αλλά δεν το εξαργυρώνει προς όφελός της.

Η Τσέλσι δεν έχει αναρριχηθεί στη κορυφή μόνο από το εντυπωσιακό σερί που σταμάτησε στη θέα της Τότεναμ. Είναι ομάδα με «αρχές» και επειδή στην Αγγλία τα παιχνίδια με τις θεωρητικά πιο βατές αντιπάλους είναι αυτά που δίνουν τον τίτλο- παρά τα ντέρμπι- η Τσέλσι έχει τον τρόπο να παίρνει τα αποτελέσματα τεχνηέντως, ακόμα και εμφανίζοντας μία μέτρια εμφάνιση. Αξιοποιεί αυτή την παράμετρο που την έχει κρατήσει στη πρώτη θέση και μάλιστα σε απόσταση ασφαλείας.

Η Πρέμιερ Λιγκ έχει αρκετό δρόμο ακόμα μέχρι την στέψη του πρωταθλητή και σαφέστατα δεν αποτελεί μία τυπική διαδικασία που έχει ήδη αναδειχθεί ο νικητής. Παρόλα αυτά, με τα δεδομένα που υπάρχουν, η Τσέλσι κρατά την τύχη στα δικά της χέρια και, με το αίσθημα αυτοπεποίθησης που δείχνει, δεν νομίζω πως θα αφήσει πεδίο για απώλεια βαθμών που ει δυνατόν θα καλυφθεί από τους διώκτες της. Πράττοντας τα απολύτως απαραίτητα, δείχνει να βάζει ένα τέλος όσον αφορά την «μάχη» της κορυφής.