Ο
Ντιέγκο Σιμεόνε οδήγησε για δεύτερη φορά την τελευταία τριετία την Ατλέτικο
Μαδρίτης στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι επιτυχίες της ομάδας οφείλονται
κατά κύριο λόγο στην εξαιρετική της αμυντική λειτουργία, που αποδεδειγμένα
είναι η καλύτερη στην Ευρώπη. Αλλά επειδή αυτό το μοτίβο ποδοσφαίρου που
λανσάρει ο Σιμεόνε κερδίζει νίκες και βαθμούς και όχι φιλάθλους, όλοι οι δοκησίσοφοι
έχουν κάνει το όνομά του συνώνυμο με το αντιποδόσφαιρο.
Το
ίδιο επικρατεί για χρόνια με τον Μουρίνιο και την τακτική του, ωστόσο ορισμένοι αναμιγνύουν την αισθητική τους και την αντίληψη για το ωραίο ποδόσφαιρο με την
πραγματικότητα αυτού. Σημασία έχει η νίκη. Όπως κι αν αυτή επιτευχθεί. Το
αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και δίνει επιτυχίες. Όχι το θέαμα, που έρχεται
σε δεύτερη μοίρα. Και η κάθε ομάδα αγωνίζεται με τον τρόπο που μπορεί και παλεύει
με τα «όπλα» που διαθέτει. Και ο Σιμεόνε αξιοποιεί στο 100% τα δικά του. Η
Ατλέτικο, για να φτάσει στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης,
κατόρθωσε να αποκλείσει δύο από τις καλύτερες ομάδες. Την Μπαρτσελόνα και
έπειτα την Μπάγερν. Κερδίζοντας αυτές τις δύο ομάδες δεν νοείται να κάνουμε
λόγο για (μόνο) αμυντικό παιχνίδι.
Έχοντας μόλις
δεκαέξι τέρματα παθητικό, την καλύτερη αμυντική επίδοση στο πρωτάθλημα της Ισπανίας,
οι «ροχιμπλάνκος» καταδιώκουν την Μπαρτσελόνα στη κορυφή της βαθμολογίας. Επομένως,
δεν χωρούν δικαιολογίες για την (άριστη) τακτική παιχνιδιού. Έχει τους ίδιους βαθμούς
με την ομάδα της Καταλονίας και διεκδικεί επί ίσοις όροις τον τίτλο. Είναι
απολύτως κατανοητό πως πρωτάθλημα δεν μπορείς να «χτυπήσεις» μόνο με άμυνα.
Αλλά αυτοί που το λένε μάλλον δεν βλέπουν έστω λίγα εκατοστά κάτω από την
επιφάνεια.
Κατηγορούν
τον Σιμεόνε για ποδόσφαιρο που προσφέρει ελάχιστες συγκινήσεις, αλλά η αλήθεια
είναι πως με το στιλ που ακολουθεί η ομάδα του μπορεί να πλήξει κάθε αντίπαλο
και να προσπεράσει κάθε εμπόδιο που ορθώνεται μπροστά της. Έχει κώλο για να
κάτσει σε δύο καρέκλες: και πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ. Όποιος δεν
αναγνωρίζει κανένα προσόν στον προπονητή που επανέφερε την Ατλέτικο στην ελίτ
του ποδοσφαίρου και αρνείται πως αυτό που κάνει είναι μοναδικό και άκρως
αποτελεσματικό, είναι σαν να ισχυρίζεται πως μετά την μέρα δεν έρχεται η νύχτα.
Η
Ατλέτικο αποτελεί την επιτομή της εξαιρετικής άμυνας, που δείχνει κάτι απλό,
ωστόσο δεν είναι. Δεν μπορεί κάθε ομάδα να αγωνίζεται όπως η Μπαρτσελόνα ή όπως
η Μπάγερν. Τότε θα ήμασταν θεατές στο ίδιο σκηνικό με τους ίδιους νικητές
και σύλλογοι, όπως εν προκειμένω η Ατλέτικο, δεν θα δημιουργούσαν προσδοκίες
για κάτι καλύτερο. Και επιθετικό παιχνίδι δεν θεωρείται το «άναρχο»
ποδόσφαιρο με τον φρενήρη ρυθμό και τους παίκτες που μαρκάρουν με τα μάτια.
Αυτό ονομάζεται ανισορροπία.
Η
Μπάγερν είχε συγκεκριμένη μέθοδο για να πετύχει τον σκοπό της και να αφήσει
εκτός διοργάνωσης την Ατλέτικο και όφειλε να αγωνιστεί με καθαρά επιθετικούς
προσανατολισμούς. Το αντίθετο η Ατλέτικο, που έπαιζε για να υπερασπιστεί το
υπέρ της σκορ στη πρώτη αναμέτρηση και το προβάδισμα που είχε αποκτήσει. Σε
αυτό δεν βρίσκω κάτι παράλογο. Έπρεπε δηλαδή να δείξει επιθετικές τάσεις και να
παίξουν φουλ επίθεση;
Αντώνης Πετρόπουλος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου